Liverpool, 1961 (kort verhaal)
Het was een slecht idee geweest om hier naartoe te gaan. Ik wist het. Het was ook niet de eerste keer dat ik dit geconcludeerd had. Maar mijn verlangens waren sterker dan mijn verstand. Iedere. Keer. Weer.
Aarzelend manoeuvreerde ik in het duister tussen de houten kratten door. Balen vol exotische goederen lagen hoog opgestapeld. De geur van graan en tientallen verschillende soorten specerijen kon echter de stank van teer, brak water en urine niet verhullen. Ik liep zo voorzichtig mogelijk, op zoek naar dat ene korte moment van geluk en opwinding.
Ik was niet voorzichtig genoeg geweest.
“Hé, gore flikker! Wat hebben we je de vorige keer nou gezegd? We zouden al je botten breken wanneer we je hier nog een keer zagen.”
De zeeman liet zijn knokkels kraken en ik wist dat hij zijn woord zou houden. De langgezochte opwinding en ultieme doodsangst streden om voorrang in mijn lichaam. Het laatste gevoel won het met gemak. Mijn benen voelden slap aan. Vol afschuw staarde ik naar de man en zijn kornuiten, die dreigend op mij afstapten.
“Brian! Brian, daar ben je! Ik heb je overal gezocht. Ik was helemaal vergeten dat we hier hadden afgesproken.”
Als een tornado wervelde ze om mij heen. Ik had geen idee wie ze was, of waar ze vandaan kwam. Ik had haar nooit eerder gezien. Ze redde mijn leven door haar mond op de mijne te drukken.
“Doe alsof je me kust,” fluisterde ze. En toen, tegen de potenrammers die door deze onverwachte onderbreking in vertwijfeling waren gebracht: “Rot eens op, zeg! Gun ons een beetje privacy!”
Ze negeerde hun schofterige opmerkingen toen ze mijn hand pakte en mij met zich mee trok. Ik weerstond de neiging om te gaan rennen. Zij leek precies te weten wat ze deed. Maar hoe had ik zo stom kunnen zijn om dit risico te nemen? Te denken dat ik hier hetgeen zou vinden waar ik zo naar verlangde? Nu wilde ik hier alleen maar weg – en snel ook.
We lieten het schimmige stuk van de haven achter ons. Eindelijk bleef deze zonderlinge vrouw stilstaan. Ik wist zeker dat ik haar niet kende. Ze zag er zo… vreemd uit. Haar kleding was anders. Haar accent was niet van hier. Ik had geen idee wie zij was, maar zij leek mij wel te kennen.
“Doe dat nooit meer!” beval ze mij. “Er zijn andere zaken waar jij je mee bezig moet houden. Wacht.”
Natuurlijk deed ik wat zij zei. Ik keek toe hoe ze een pen en een verfrommeld stuk papier uit haar broekzak opdiepte. Ze schreef iets op. Daarna vouwde ze het papier dubbel en stopte ze het in mijn hand. Ze sloot mijn vuist eromheen.
“Hier. Jij bent te belangrijk om je leven weg te gooien. Dit is wat jouw aandacht verdient.”
Ze keek me doordringend aan. Kneep even in mijn hand waarin het papier zat en liet me los. Even leek het of ze nog iets wilde zeggen, maar toen draaide ze zich om. Zo onverwachts als ze was gekomen, verdween ze ook weer uit mijn leven. Verward bleef ik achter. Ik staarde naar mijn hand met het verfrommelde stuk papier erin. Ik opende het en las wat er stond:
10 Mathew Street, 9 november a.s.
Meer niet, maar mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Ik besloot om daar te gaan kijken. Op 9 november. Volgende week donderdag.
