De schrijver en de bacteriële muze (kort verhaal)
De negen muzen uit de Griekse mythologie – Clio, Thaleia, Erato, Euterpe, Polyhymnia, Calliope, Terpsichore, Urania en Melpomene.
Bibberend zat ze aan haar bureau. Haar handen rustten op het toetsenbord. Koortsrillingen joegen door haar lichaam. De griep was overgegaan in een longontsteking, maar de voorgeschreven antibiotica lag onaangeraakt naast haar laptop. Ze kon ze nog niet nemen. Ze mocht nog niet beter worden.
Het was midden in de nacht. Ze was gesloopt. Door de koorts. Door het vele hoesten. Door het gebrek aan slaap. Maar in bed liggen was geen optie. Ze moest dit doen. Zo’n kans kreeg ze niet nog een keer.
Al vijf nachten lang typte ze als een bezetene aan het verhaal dat aan haar koortsige brein was ontsproten. Het verhaal dat ze die eerste nacht – woelend en rillend onder haar dekbed in haar met zweet doordrenkte bed – van A tot Z had uitgedacht. Haar bestseller.
Ze had geprobeerd er overdag aan te werken, maar dat bleek onmogelijk te zijn. Overdag liet dit verhaal zich niet schrijven. Haar muze was alleen ‘s nachts actief. En instinctief wist ze dat deze muze zou verdwijnen zodra ze beter werd. Dat kon ze niet laten gebeuren.
Koortsachtig typte ze door. Het verhaal naderde zijn voltooiing. Het hoesten nam toe – met bloed dooraderde klodders slijm hoestte ze op. Ze kromp ineen van de pijn. Nog niet opgeven, hield ze zichzelf voor. Je bent er bijna. Ze stopte het doosje antibiotica in de la van haar bureau.
Tegen de tijd dat de zon opkwam, typte ze haar laatste regels. Ademen werd steeds moeilijker. Haar hart bonsde alsof ze de hele nacht had gerend, in plaats van dat ze hier alleen had zitten schrijven. Felgekleurde vlekken vulden haar blikveld. Ze typte haar laatste woorden.
Letterlijk.
Hier eindigde haar verhaal.
Een klein beetje waargebeurd…
Ja, ik had griep. Ja, dat werd een longontsteking. Maar geen zorgen: dit korte verhaal is verder bijna helemaal uit mijn duim gezogen. Ik nam namelijk wel braaf mijn antibiotica en ik zat al helemaal niet ’s nachts te typen. Ik kon überhaupt niet typen, daar was ik veel te ziek voor!
Nu ben ik gelukkig weer (bijna helemaal) beter en ik sta te springen om weer nieuwe blogs en verhalen op papier te kunnen zetten. Want één ding uit dit verhaal berust nog wel op werkelijkheid: in je koortsdromen bedenk je ‘s nachts de beste verhalen…
Tof! Korte verhaaltjes zijn vaak moeilijker om te schrijven dan lange omdat je veel minder woorden kunt gebruiken om sfeer op te wekken en tot een sterk einde te komen. Knap gedaan. 🙂
Hoei, dankjewel! 😀
Ik vind korte verhalen schrijven superleuk, maar meestal durf ik ze niet te delen… Maar mijn goede voornemen is om meer korte verhalen online te zetten.