Ik doe mee met NaNoWriMo! (Of toch eigenlijk ook niet)
National Novel Writing Month. Oftewel: NaNoWriMo. Iedereen met schrijfambities heeft ongetwijfeld van deze uitdaging gehoord. Waarin je in de maand november 50.000 woorden van een verhaal op papier moet zetten. Ook ik ken dit begrip uiteraard. En al jaren vraag ik mij af waarom je in hemelsnaam mee zou willen doen. Schrijven is toch geen wedstrijdje? Ik voel er niets voor om verplicht te moeten schrijven.
Ook op 31 oktober van dit jaar dacht ik er nog zo over. Maar nog geen 24 uur later opende ik een nieuw Word document en schudde ik de eerste 225 woorden uit mijn mouw. Zo, ik doe mee met NaNoWriMo!
Meedoen, maar niet heus
Ik doe mee met NaNoWriMo, maar toch eigenlijk ook niet. Ik heb mij namelijk niet officieel als deelnemer geregistreerd op de NaNoWriMo-website. Natuurlijk heb ik er wel even naar gekeken, maar mijzelf aanmelden gaat me toch nog een stap te ver. Ik wil geen dagelijkse motivatieberichten, tips of feedback. Ik wil mijn woordaantal niet vergelijken met dat van anderen*. Laat mij toch gewoon lekker schrijven!
Een leven lang schrijven
NaNoWriMo is echter wel een mooie aanleiding om echt weer eens iets te doen met die schrijfkriebels. Het schrijven staat al een eeuwigheid op een laag pitje, zeker nu ik zo druk ben met het uitgeven van Het magische verhaal van de Verteller. (Deze maand nog te koop, iiieeeehhh!!!) En als de halve schrijvende wereldbevolking zich deze maand op een verhaal stort, waarom zou ik dan niet ook weer mijn pen oppakken? Dit is een mooi moment om te beginnen.
Dus ja, ik doe mee met NaNoWriMo. Maar laten we hopen dat het vanaf nu eigenlijk weer een NaNoWriYear is. Ik ga weer schrijven! Heerlijk is dat.
* Misschien heb ik wel een heel erg vertekend beeld van officieel meedoen aan NaNoWriMo en is het juist hartstikke leuk. Vertel het me dan gerust, want wie weet maak ik dan toch ook wel een account aan. Moet je wel met heel goede redenen komen hè! (Zoals: er is ijs voor iedereen die meedoet. Dan ben ik van de partij.)
