I ♥ schriften
Je kunt het vergelijken met hoe ik vroeger mijn lievelingsknuffel overal mee naartoe sleepte. Waar ik was, was Bella. Inmiddels staat Bella bij onze zoon in de boekenkast te genieten van haar oude dag, maar dat betekent niet dat ik niet langer een dierbaar bezit met mij mee sleep. Zie je mij nu, dan is de kans groot dat ik ergens in de buurt een schrift heb liggen. Want schriften, dat zijn mijn nieuwe talismans…
Tas vol schrijfgerei
Nou kan ik niet zeggen dat ik de deur niet uitga zonder één van mijn schriften, want ik durf heus wel naar de supermarkt zonder een rugzak vol schrijfmateriaal. Ik moet echter wel eerlijk toegeven dat ik heel vaak al van tevoren weet dat ik toch niet zal kunnen schrijven wanneer ik ergens naartoe ga, maar toch weer een schrift in mijn tas prop. Voor het geval dat. Je weet maar nooit.
Ik moet mij immers wel kunnen verstoppen achter mijn schriften vol verhalen.
“Die tas zit propvol, wat zit er allemaal in?”
“Nou, gewoon wat dingen die ik nodig heb.”
“Zeker je schrijfspullen? Je hebt toch helemaal geen tijd om te schrijven?!”(Mijn vriendin kent mij te goed.)
Ik ben er niet, ik schrijf
Ik gebruik mijn schriften om al mijn hersenspinsels in te noteren of om te zorgen dat ik in een verloren half uurtje iets te doen heb. Maar er is nog een derde reden en dat is dat mijn schrift mijn schild tegen de buitenwereld is. Het is mijn eigen, kleine, draagbare verstopplek. Want wie probeert er nou een gesprek aan te knopen met iemand die (ogenschijnlijk) diep in gedachten verzonken is en werkt aan hét verhaal van de 21ste eeuw?
Niemand toch? Dat is namelijk precies wat ik wil!
Ik ben zo’n schrijver die alleen uit haar woorden kan komen wanneer ze die op papier zet. Wegduiken in mijn schrift is dus de ideale dekmantel in drukke, sociale bedoelingen waar mensen met elkaar een praatje maken. Ik vind andere mensen echt wel aardig en interessant, maar ik weet gewoon niet zo goed wat ik moet zeggen. Dus doe ik of ik druk bezig ben. Ik pak een pen, sla mijn schrift open en ga peinzend naar het papier staren. Ondertussen luister ik naar de gesprekken om mij heen zonder dat ik eraan deel hoef te nemen. En mocht ik een ingeving hebben, dan zet ik het meteen op papier. Ideaal toch?!
Schriften vol verhalen
Inmiddels heb ik een flinke stapel schriften verzameld. Het magische verhaal van de Verteller is eerst in een half dozijn (denk ik, misschien meer) schriften neergepend, voordat er een digitale versie was. Voor Meesterwerk 2 geldt hetzelfde, evenals die andere verhalen waar ik aan begonnen ben. (En hoognodig af moet maken.)
Uiteraard zorg ik er ook voor dat er een stapeltje nieuwe schriften op mij ligt te wachten. Ik kan zo blij worden van een mooi, nieuw schrift! Wat op zich best prettig is, want stel je voor dat ik dat niet met schriften had, maar met nieuwe auto’s. Dan moet ik als schrijver wel even flink doorwerken, ben ik bang. Een nieuw schrift kan ik net betalen.
Maar schrijven en mij verstoppen in een schrift? Dat is voor mij eigenlijk onbetaalbaar!
