De verhalen in mijn hoofd schreeuwen om aandacht
Je zou maar schrijver zijn en twee verhaalideeën hebben die allebei dolgraag geschreven willen worden. Niet morgen, maar vandaag. En ze vinden zichzelf allebei het allerbelangrijkst. Nou, welkom in mijn wereld! Ik heb twee verhalen in mijn hoofd en ze schreeuwen om aandacht.
Kies mij!
Nee mij!
Uh, ik ben veel leuker en spannender!
Nietes, dat ben ik!
Keuzestress is ook een ding
Nu kun je dat natuurlijk zien als een luxeprobleem. Heerlijk toch, een hoofd vol ideeën? Dat moet je hebben als schrijver. Klopt helemaal. Bovendien heb ik ook heel veel zin om met deze verhalen aan de slag te gaan, want ik ben – godzijdank – over mijn writer’s block heen. So, what’s not to like?
Niet heel veel. Behalve dan dat ik hier onwijze keuzestress van krijg :’D
Daarmee vind ik mijzelf een beetje een zeikerd, want pff, het is ook nooit goed zeg. Laat ik dus eens even analyseren hoe mijn hoofd werkt.
Volledig verdwijnen in een verhaal
Eigenlijk wil ik maar aan één verhaal tegelijk werken. Ik wil mij helemaal in dat verhaal kunnen verliezen. Mijmeren over het plot. Mij laten verrassen doordat één van de personages ineens iets doet of zegt wat ik niet zag aankomen (dat is een ding, ja!). Met mijn ogen open een heel andere wereld voor mij zien terwijl ik gewoon in de bus zit of onder de douche sta (liever niet als ik autorijd of fiets trouwens).
Om dat te hebben, kan ik mij maar op één verhaal concentreren. Dus nu sta ik voor een dilemma, want welk verhaal wordt het dan? De queer fantasy of het magisch-realistische verhaal over een fietsreis (met Beatles-vibe)? Ik kan echt niet kiezen.
Even de verhalen in mijn hoofd streng toespreken
Nu moet ik zeggen dat ik al aan mijn queer fantasy begonnen ben. Klinkt logisch om daarmee verder te gaan en ik weet zeker dat het echt, echt, écht heel gaaf wordt. Een verhaal dat ik wil en moet vertellen. Maar gut, dat fietsverhaal roept ook zo hard. Zal ik daar toch alvast een stukkie van gaan schrijven…?
Je snapt: horendol word ik ervan, van die verhalen in mijn hoofd die schreeuwen om aandacht.
Mooi dat ik nu een blog heb geschreven in plaats van met één van die verhaalideeën aan de slag te gaan. Dat zal die herrieschoppers leren!
