Ik schreef het mooiste verhaal van de hele wereld!
Ik houd mijzelf maar voor dat iedere schrijver dit van zijn of haar eigen werk vindt, dus dat ik heus niet zo’n enorme egotripper ben. Maar echt mensen, ik ben druk bezig met correctieronde vijfhonderd van Het magische verhaal van de Verteller en ik kan alleen maar denken aan hoe fantastisch dit verhaal eigenlijk is. Ik schreef gewoon het mooiste verhaal van de hele wereld!
En het beste. En het geweldigste. En het ‘o mijn god, ik kan het echt niet meer wegleggenste’.
Er is iemand verliefd…
Is het heel erg fout om als schrijver te zeggen dat je je eigen verhaal zo fenomenaal vindt? Op zich lijkt dit mij eigenlijk wel een soort van must. Hoe kun je anders van anderen verwachten dat ze het gaan lezen als je het zelf maar zo zo vindt. Je kunt je boek niet aanprijzen als je denkt dat je maar matig werk hebt geleverd.
Aan de andere kant: verkondigen dat je het mooiste verhaal van de hele wereld schreef, schept natuurlijk wel verwachtingen. Wat nou als lezers die mening niet met je delen? Echt hè, ik kijk enorm uit naar recensies, maar tegelijkertijd heb ik er slapeloze nachten van. Iedere schrijver is natuurlijk als de dood voor negatieve recensies. Dus het boek is nog niet eens uitgegeven en ik ben nu al in paniek bij de gedachte aan een slechte review.
Vooral omdat ik zelf zo hoteldebotel ben van Het magische verhaal van de Verteller!
Doorlezen tot het uit is
Nu ik weer volop bezig ben met mijn boek, merk ik dat ik het heel moeilijk weg kan leggen. Het klinkt misschien stom, maar dit verhaal heeft mij echt gegrepen – ook al heb ik het dan zelf verzonnen. En bij iedere bladzijde die ik lees, bekruipt mij de gedachte dat ik misschien wel het mooiste verhaal van de hele wereld schreef…
Ja, ik kan niet wachten tot Het magische verhaal van de Verteller in de winkels ligt en iedereen het kan lezen! I ♥ mijn boek.
